Deze tijd van het jaar is vaak een tijd van bezinning. Wat vinden we belangrijk in het leven, waar kunnen we intens van genieten? En ook de tijd van terugblikken: wat heeft het afgelopen jaar ons allemaal gebracht?
Met dit in het achterhoofd, willen we graag onderstaande mooie bijdrage over de situatie eerder dit jaar, tijdens het hoge water in Limburg, met jullie delen. Met dank aan collega verloskundige Rachel.
‘Still room in the inn'
Stel je voor. Je vrouw is 39 weken zwanger. De regen valt. Het water stijgt. Je huis staat hoog genoeg, daar zal het water niet komen. Een luxe die niet geldt voor het ziekenhuis. En daar zou jullie kind nu juist ter wereld komen. Er wordt preventief ontruimd.
Als die kleine nog maar even blijft zitten.
Dan breken de vliezen. Nog meer ‘wateroverlast’.
Je pakt de telefoon, belt naar een ziekenhuis waar alleen de telefoon het nog doet, en wordt op weg gestuurd. Ga maar naar dat-en-dat adres, ze weten dat jullie komen, we sturen alle gegevens alvast voor jullie uit. Succes en veel geluk met de kleine.
Je wandelt door gangen die je niet kent in een stad waar je weinig komt. Je vrouw krijgt een CTG. Alles ziet er prima uit. Het water blijft druppelen, maar de weëen blijven nog even uit. Jullie maken alvast plannen. Vandaag is een controle genoeg, morgen zien we wel weer verder. Fijn, nu ken je in elk geval de weg.
En dan besluit die kleine toch niet te kunnen wachten. Dag plan. Je hoort dat er geen plek meer is op de verloskamers. En dat je je vooral geen zorgen hoeft te maken. Sure. Je hoort straks waar je naartoe mag.
Ineens gaat het snel. 4 cm. De ambulance komt, je geeft je vrouw een kus. Tot straks schat’. Je laat niet te veel zien van wat er binnenin je gebeurt. Iemand krabbelt een adres op een briefje. En je rijdt naar een andere stad. Loopt door andere gangen. Vraagt nog maar eens waar je moet zijn.
Je wordt meegenomen naar een uithoek met een ‘4’ op de deur. De hartslag van je kind is het eerste wat je hoort. Je vrouw is stevig aan het werk. Je hoort dat ze al zo’n 7-8 cm heeft. Het zal niet lang meer duren. En jullie hoeven nergens meer heen. Je kijkt naar buiten, weet nauwelijks waar je bent. Maar julie zijn weer samen. Er is een bed. Er is koffie. Er is ontlading. Er is rust. Op dat moment kan het je niet meer schelen of het een herberg, stal, gasthuis of paleis is! Hier wordt jullie kind geboren. En op dat moment is dat het enige dat telt.
Laten we in deze tijd van onzekerheid opnieuw gegrepen worden door verwondering. Schuif meningen aan de kant. Gooi verdeeldheid overboord. En laten we elkaar vinden in dat mirakel van de geboorte. Want een Kind is ons geboren …